Η συλλογική μνήμη ενός λαού, συνίσταται κάποτε στη φήμη των αεροδρομίων της. Ακόμη κι αν εκείνα… αφήνονται να ερημώσουν. Μένουν συνεπώς οι μνήμες, έστω ως αποκούμπι. Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ, από την παιδική μου ηλικία μοιρασμένη ανάμεσα σε Αθήνα και Τρίκαλα, θυμάμαι την αείποτε έλξη που ασκούσε σε μας ο χώρος του Ελληνικού, κοντολογίς, το μοναδικό μας πάλαι ποτέ ιστορικό αεροδρόμιο.